Θεόδωρος Παπαγούλης

Θεόδωρος Παπαγούλης

Θεόδωρος Παπαγούλης

Το φως του καντηλιού τρεμόσβηνε από ένα ελαφρύ αεράκι που έμπαινε από μια σχισματιά, μέσα στο υγρό κελί. Κάτω απο τις ωχρές του αχτίδες διακρίνονταν το σώμα ενός άντρα με ψηλό ανάστημα και γκρίζα γένια και μαλλιά, που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά.
Χόρεψε το Ντελίπαπα, Παπαγούλη φώναζε ειρωνικά ο άνθρωπος που στεκόταν δίπλα του και χτυπούσε αλύπητα με μια αλυσίδα αλόγου πάνω στο ματωμένο κορμί.
Το θύμα έκανε δυο βήματα κι έπεφτε καταγής, σηκώνονταν ξανά και ξανά έπεφτε, ωσότου έμεινε λιπόθυμο κάτω απο τα ρυθμικά χτυπήματα της αλυσίδας. Όταν συνέρχονταν, ο δήμιος έχει αφήσει πια την αλυσίδα και στα χέρια του κρατούσε ένα άλλο εργαλείο της τέχνης του, πιο λεπτοκαμωμένο, αλλά πιο αποτελεσματικό.
Παπαγούλη, δεν μας είπες από που έπαιρνες τις οδηγίες;
Δεν ξέρω τίποτε, είμαι αθώος ακούγονταν η τρεμουλιαστή φωνή του ψαρομάλλη, λες κι έρχονταν από τον κάτω κόσμο.
Παπαγούλη, σε πονούν τα δόντια; ρωτούσε αηδιαστικά ο άνθρωπος με στολή.
Το θύμα λιποθυμούσε και το γκρίζο του κεφάλι έπεφτε πάνω στο γυμνό του στήθος. Τότε ο άνθρωπος με τη στολή το άρπαζε απο τα μαλλιά, του σήκωνε το κεφάλι ψηλά, το τραβούσε ανάμεσα στα δυο του πόδια κι έβαζε στο στόμα του την τανάλια που κρατούσε στο χέρι.
Σε δέκα μερόνυχτα του Παπαγούλη του εβγαλαν όλα τα «πονεμένα» δόντια και δοντούρες. Σε δέκα μερόνυχτα ο Παπαγούλης χόρεψε, ποιος ξέρει πόσες φορές το «Ντελίπαπα», κάτω απο το μονότονο ρυθμό της αλυσίδας του αλόγου.
Φρικιαστικές σκηνές, που μόνο το σατανικό μυαλό μιας στυγνής δικτατορίας θα μπορούσε να σκαρφιστεί. Αυτός ο παπάς ήταν ο Θεόδωρος Παπαγούλης απο τη Σωτήρα, ένας από τους πρώτους μάρτυρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Αργυροκάστρου.
Το 1930 χειροτονήθηκε παπάς και υπηρέτησε σε πολλά χωριά της επαρχίας. Το 1933 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται απο το καθεστώς του βασιλιά Ζώγκου, διότι αντιτάχθηκε στη «μεταρρύθμιση» της παιδείας, που αποσκοπούσε στην αλβανοποίηση των ελληνικών σχολείων της Μειονότητας. Το 1940 οι Ιταλοί τον πιάνουν να συγκεντρώνει όπλα για αντίσταση και τον εξορίζουν στην Ιταλία.
Το 1946, ενώ λειτουργούσε στην εκκλησία του χωριού Κοσοβίτσα, συλλαμβάνεται απο την περιβόητη ΣΙΓΚΟΥΡΙΜΙ, με την κατηγορία της διαφώτισης και προπαγάνδας. Από δω και πέρα η ζωή του γίνεται πραγματική κόλαση. Κάποιοι φυλακισμένοι, που μπόρεσαν να βγουν ζωντανοί απο αυτή την κόλαση, διηγούνται ανατριχιαστικές ιστορίες. Εξυμνούν όμως και την παλικαρίσια στάση του Παπαγούλη.
Μέχρι το 1950 ο Παπαγούλης έμεινε κλεισμένος μέσα στα υγρά μπουντρούμια του φρουρίου του Αργυρόκαστρου. Εκεί δοκίμασε στο πετσί του όλα τα είδη των βασανιστηρίων, που υπήρχαν στον πλούσιο κατάλογο των δήμιων του καθεστώτος. Εκεί, το 1953 , πεθαίνει ο ηρωικός Παπαγούλης, ο άνθρωπος που μόνο του έγκλημα ήταν η αγάπη του για τον τόπο του, για την πατρίδα του, για τη χριστιανοσύνη, για την οποία εργάσθηκε και θυσίασε τα πάντα.
Τα οστά του (το κρανίο χωρίς δόντια), κείτονται κάπου εκεί, μακριά απο τη γενέτειρα, προσμένοντας ένα στοργικό χέρι που θα τα φέρει να αναπαυτούν στα ζεστά κι αγιασμένα χώματά της.


Γράφει
Ο Μηνάς Λέκκας
Αργυρόκαστρο 13.10.1994